Γυναίκες της χρονιάς 2011 - Επιστήµων

ΑΜΑΛΙΑ ΑΓΓΕΛΗ
Η δρ. Αµαλία Αγγελή, επικεφαλής του Τμήματος Χημείας του Πανεπιστημίου του Λιντς της Βρετανίας, εφηύρε υγρή ουσία που αναπλάθει φυσικά τα δόντια! Το πεπτίδιο Ρ11-4Ο «αναγεννά» οργανικά την αδαμαντίνη και καθιστά τον οδοντιατρικό τροχό ξεπερασμένη τεχνολογία.

ΦΩΤΕΙΝΗ ΑΓΡΑΦΙΩΤΗ
Η 28χρονη ηλεκτρολόγος µηχανικός είναι η πρώτη επιστήμονας παγκοσμίως που κατάφερε να χρησιμοποιήσει το ανθρώπινο καρδιογράφημα ως ηλεκτρονική ταυτότητα. Η τεχνολογία που ανέπτυξε είναι πιο ασφαλής από όλα τα σκάνερ που χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα σε στρατόπεδα, αεροδρόμια, χώρους υψίστης ασφαλείας ή πόλεις που διοργανώνουν Ολυμπιακούς Αγώνες.

ΦΩΤΕΙΝΗ ΑΓΡΑΦΙΩΤΗ

ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ ΚΡΟΚΙΔΑ
Επίκουρη καθηγήτρια στη Σχολή Χηµικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, βραβεύτηκε με το «Ελληνικό Βραβείο 2011 L’OREAL-UNESCO Για τις Γυναίκες στην Επιστήμη». Το ερευνητικό της πεδίο αφορά το σχεδιασμό και την ανάλυση φυσικών διεργασιών και ιδιαίτερα διεργασιών τροφίμων. Η έρευνά της εστιάζεται στην ανάπτυξη νέων λειτουργικών τροφίμων, που διαθέτουν βελτιωμένες θερμοφυσικές ιδιότητες και θωρακίζουν την υγεία μέσα από την καθημερινή διατροφή.

ΑΛΚΗΣΤΗ ΜΠΟΝΑΝΟΥ
Η ερευνήτρια του Ινστιτούτου Αστρονοµίας και Αστροφυσικής του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών, τιμήθηκε με το «Ελληνικό Βραβείο L’OREAL-UNESCO 2011 Για τις Γυναίκες στην Επιστήμη», στον τομέα των Φυσικών Επιστημών. Αποφοίτησε μετά πολλών επαίνων (magna cum laude) από το Wellesley College (ΗΠΑ) το 2000 με πτυχίο στη Φυσική και την Αστρονομία. Έλαβε μεταπτυχιακό δίπλωμα (Μasters/M.A.) και διδακτορικό (Ph.D.) στην Αστρονομία από το Πανεπιστήμιο Harvard (ΗΠΑ) το 2002 και 2005.

ΕΛΛΗ ΠΑΠΑΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
Η γενετίστρια - βιολόγος βρίσκεται πίσω από την ανακάλυψη της σχέσης του γονιδίου με τον καρκίνο του αίματος που παρουσιάστηκε σε Πανευρωπαϊκό Συνέδριο της Στοκχόλμης. Ως επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, είχε ανακαλύψει το γονίδιο που προκαλεί την παιδική λευχαιμία. Το συμπέρασμα της έρευνας για τη μυελοδυσπλασία είναι ότι νέες γενετικές ενδοσκοπήσεις θα διευκόλυναν τον προσυμπτωματικό έλεγχο μετάλλαξης.

Γυναίκες της χρονιάς 2011 - Διεθνής Ελληνίδα

AΘΗΝΑ ΑΝΔΡΕΑΔΗ
Απασχόλησε όλους τους κριτικούς της Μεγάλης Βρετανίας, όχι μόνο για την εντυπωσιακή εμφάνισή της, αλλά κυρίως για τη βελούδινη φωνή της. Ο Τύπος ανά την Ευρώπη την έχει χαρακτηρίσει, ήδη, «Νέα Ελληνίδα Θεά». Τα τραγούδια της «Breath with me» και «Peeling apples» έπαιξαν στα μεγαλύτερα ραδιόφωνα της Βρετανίας, και όχι μόνο.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑ ΓΟΥΡΖΗ
Την 11η Σεπτεµβρίου 2011, η διαπρεπής συνθέτρια και αρχιµουσικός (η δεύτερη Ελληνίδα µαέστρος, µετά τον Δηµήτρη Μητρόπουλο, που διηύθυνε τη Φιλαρµονική της Νέας Υόρκης), παρουσίασε σε παγκόσµια πρώτη, στην Πλατεία Όπερας του Μονάχου, το έργο της «Time Zero», στο πλαίσιο συναυλίας µνήµης που διοργανώθηκε µε αφορµή τη 10η επέτειο της τροµοκρατικής επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους.

ΕΡΣΗ ΔΑΝΟΥ
Η σκηνοθέτις και σεναριογράφος Έρση Δάνου είναι συνιδρύτρια και καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών του Λος Άντζελες. Ένα κινηματογραφικό γεγονός που αυξάνει σταθερά την απήχησή του σε θεατές που δεν μιλούν απαραίτητα τη γλώσσα μας, μια πετυχημένη οδός προβολής του ελληνικού σινεμά στην Αμερική.

ΕΡΣΗ ΔΑΝΟΥ

ΜΑΡΙ ΚΥΡΙΑΚΟΥ
Τον περασµένο Νοέµβριο τιμήθηκε με το «Χρυσό Παράσημο Ανθρωπιστικής Αξίας» από το Διεθνή Αυστριακό Οργανισμό «ALBERT SCHWEITZER», στη Βιένη, για την κοινωνική της δράση μέσω της εκπομπής της «Με αγάπη», στον ΑΝΤ1. Ήταν η μοναδική
Ελληνίδα που έλαβε αυτή την τιμή.

ΜΑΡΙΑ ΜΕΝΟΥΝΟΣ
Η ελληνικής καταγωγής δημοσιογράφος, παρουσιάστρια και ηθοποιός Μαρία Μενούνος, η πρώτη δημοσιογράφος που πήρε συνέντευξη από σύσσωμη την οικογένεια του Προέδρου Ομπάμα, συγγραφέας του βιβλίου «The EveryGirl's Guide to Life», τιμήθηκε για τη φιλανθρωπική της δράση από το Κέντρο Unesco για τις Γυναίκες και την Ειρήνη στα Βαλκάνια.

ΜΙΝΑ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ-ΒΑΛΥΡΑΚΗ
Η ζωγράφος ήταν επίτιμη προσκεκλημένη του National Museum of Women in the Arts - Εθνικού Μουσείου Γυναικών στις Τέχνες, στην Ουάσινγκτον, με την ευκαιρία των 25 ετών από την ίδρυσή του, με το έργο της Double Ferrari Formula One, διαστάσεων 110x90.

ΤΟΝΙΑ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ
Η νεαρή ηθοποιός με τη διεθνή καριέρα κατάφερε να τραβήξει την προσοχή των υπεύθυνων του έγκυρου κινηματογραφικού site IMBD, όταν πρωταγωνίστησε με τον Τόμπι Τζόουνς στο θρίλερ «Berberian Sound Studio», ενώ πρόσφατο διαδικτυακό γκάλοπ την ανέδειξε περισσότερο ερωτική και από την Αντζελίνα Ζολί!

ΑΡΙΑΝΝΑ ΧΑΦΙΝΓΚΤΟΝ
Το site της, Huffington Post, κατάφερε να εκτοπίσει από την κορυφή της αναγνωσιμότητας τους New York Times και πλέον διαμορφώνει το πολιτικό σκηνικό της Αμερικής. Τώρα, η πολυσχιδής Ελληνίδα, αφού έθεσε σε λειτουργία τη γαλλική εκδοχή του site, ανακοίνωσε ότι έχει επίσης την πρόθεση να δημιουργήσει έναν ιστότοπο στη γενέτειρά της, την Ελλάδα.

Γυναίκες της χρονιάς 2011 - Αθλήτρια

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΑΣΗΜΑΚΗ
Η 23χρονη πολίστρια της εθνικής ομάδας πόλο ψηφίστηκε ως η καλύτερη πολίστρια στον κόσμο για το 2011. Είναι η τρίτη μεγάλη ατομική διάκριση σε ένα χρόνο για την παίκτρια της Βουλιαγμένης. Το καλοκαίρι πήρε τον τίτλο της MVP του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος στη Σαγκάη, ενώ τον Οκτώβριο της απονεμήθηκε το βραβείο της καλύτερης στην Ευρώπη.

ΒΑΣΩ ΜΙΛΛΟΥΣΗ
Η 27χρονη αθλήτρια πραγματοποίησε καταπληκτική εμφάνιση στη δοκό ισορροπίας, στην πρεμιέρα του παγκόσμιου πρωταθλήματος ενόργανης γυμναστικής, στο Τόκιο, και πήρε χρυσό μετάλλιο στη δοκό ισορροπίας στο παγκόσμιο κύπελλο ενόργανης γυμναστικής του Μάριμπορ, ενώ κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στη δοκό ισορροπίας στο προ-Ολυμπιακό τουρνουά του Λονδίνου.

ΣΤΕΦΑΝΙ ΜΠΙΣΜΠΙΚΟΥ
Η καταξιωµένη αθλήτρια, με μεγάλη παρουσία σε διεθνείς αγώνες την τελευταία πενταετία, κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο με 13.950 στη δοκό ισορροπίας, στο παγκόσμιο κύπελλο ενόργανης γυμναστικής της Γάνδης, τον περασμένο Σεπτέμβριο.

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΣΟΛΩΜΟΥ - ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΠΛΑΤΑΝΙΩΤΗ
Ηταν οι µόνες Ελληνίδες αθλήτριες στη συγχρονισμένη κολύμβηση που έλαβαν μέρος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Σαγκάης και η παρουσία τους ήταν ιδιαίτερα ικανοποιητική. Οι δύο πρωταθλήτριες έλαβαν μέρος σε τέσσερις τελικούς, ενώ κορυφαία διάκριση θεωρείται η 7η θέση της Δέσποινας Σολωμού στον τελικό του τεχνικού προγράμματος στο σόλο.

ΒΑΡΒΑΡΑ ΦΙΛΙΟΥ
Η Βαρβάρα Φίλιου πραγματοποίησε πολύ καλή εμφάνιση στο διεθνές γκραν πρι ρυθμικής γυμναστικής του Βερολίνου. Πήρε το εισιτήριο για τον τελικό του σύνθετου ατομικού στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ρυθμικής γυμναστικής, που διεξήχθη στο Μονπελιέ της Γαλλίας, το Σεπτέμβριο.

ΖΕΤΑ ΦΟΥΝΤΑ
Η ιππέας πρωταθλήτρια εφήβων 2010 ήταν η μεγάλη πρωταγωνίστρια του 1ου αγώνα πρωταθλήματος υπερπήδησης εμποδίων, στο κλειστό ιπποδρόμιο του Ολυμπιακού Κέντρου Ιππασίας στο Μαρκόπουλο. Αναδείχτηκε νικήτρια στην κατηγορία Εφήβων, ύψους 1,35μ., αλλά και στην κατηγορία Ενηλίκων ύψους 1,40μ. Έχει λάβει μέρος σε δύο διεθνείς αγώνες, στο Jardy και στο Le Mans. Στο τελευταίο, κατέκτησε την 3η θέση, στην κατηγορία Ladies (ύψος 1,35).

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΟΛΕΡΑΣ

Είναι βράδυ, 1.15 μετά τα μεσάνυχτα, και μόλις τώρα –πριν από λίγο– σταμάτησε το μυαλό μου να «βοσκάει» εδώ κι εκεί και με τρόμο πως ένα ακόμα βράδυ θα χαθεί, «το μάντρωσα» για τα καλά, κλείνοντας τις πόρτες και τα παράθυρά του. Οι σκέψεις μου έγιναν τρελές Ερινύες κι έρχονται να με πνίξουν πάντα κάθε βράδυ αυτή την ώρα της ανακούφισης, της αυτοσυγκέντρωσης και του απολογισμού. «Απολογισμός ποιου πράγματος;», εξομολογούμαι με ενοχή. Αφού το έσκασα –πάνε μέρες τώρα– μην αντέχοντας την καθημερινότητα της ζωής μου και του γραφείου, μην αντέχοντας να βλέπω τεθλιμμένους, αγχωμένους, σαλταρισμένους ανθρώπους παντού, μην αντέχοντας τις ειδήσεις, τις πλατείες, τους αδικημένους, τους αγανακτισμένους, τους αηδιασμένους, τους ΠΑΜΕ, τους ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και κάθε συνδικάτο, κάθε πολιτικό, δημοσιογράφο και παράγοντα. Αγανάκτησα που δουλεύουμε όλοι σαν τρελοί κλείνοντας δυο - δυο τα τεύχη μας λόγω των ακατάπαυστων απεργιών, αγανάκτησα που βλέπω μαμάδες, κυρίως διευθύντριες, αρχισυντάκτριες, στυλίστριες και απαξάπαντες τους εργαζόμενους στα εβδομαδιαία περιοδικά να φεύγουν μετά τα μεσάνυχτα κάθε μέρα, διότι δουλεύουμε συνεχώς, μην ξέροντας αν θα προλάβουμε να κυκλοφορήσουμε στη σωστή ημερομηνία ή αν οι συνεχείς απεργίες της ΔΕΗ και διάφορων άλλων –που ξεπετάγονται καθημερινά– θα μας κάνουν να μη φύγουμε ποτέ από το γραφείο.

Έτσι λοιπόν κι εγώ λιποτάκτησα πριν από δέκα μέρες, τους χαμογέλασα με ένα «λυπημένο χαμόγελο» που έλεγε πολλά, τα μάζεψα κι έφυγα. Μάζεψα τα ρούχα των παιδιών μου, πήρα προμήθειες, ξηρά τροφή, τα παιδιά κι έφυγα σχεδόν νύχτα. Την προηγούμενη είχα κάνει μια αναγνωριστική βόλτα το μεσημέρι στο Σύνταγμα, και δυο δουλειές σε εκκρεμότητα και ένα ραντεβού που δεν έφτασε ποτέ λόγω πορείας ήταν αρκετά για να με κάνουν να το βάλω στα πόδια σαν φυγόδικος την επόμενη. Η πιο βρόμικη πλατεία από καταβολής Συντάγματος, με βουνό τα χαρτιά του ΠΑΜΕ και του κάθε ΦΥΓΕ και ΔΙΑΛΕΧΤΕ διαμαρτυρόμενου της γης, μια κανιβαλιστική διάθεση που πλανιόταν στον αέρα, μια «αγριάδα τρελού» στα μάτια όλων των παρευρισκομένων στην πλατεία, τα σπασμένα πεζοδρόμια, τα λευκά μάρμαρα ρημαγμένα από εκδίκηση, αγανάκτηση και κρυμμένη υπομονή που έγινε «ύαινα λυσσαλέα» στο μυαλό ανθρώπων που πραγματικά βρήκαν τρελό κουράγιο για να ξεσηκωθούν έτσι, συνέθεταν την εικόνα που αντίκρισα. Ξεσηκωμός και πλιάτσικο, βρομιά και χάος μαζί. Κακός οιωνός, είπα, ενώ είχα διαλέξει επίτηδες να μην κουβαλήσω τσάντα μαζί μου, να βγω σαν να πήγαινα για γάλα στη γωνία. Κι όμως, δεν έβγαλα άκρη. Δίπλα στους θυμωμένους, τους αγανακτισμένους, έβλεπα και βέβηλους, κανείς από τους οποίους δεν σκέφτηκε πώς θα καθαρίσει μετά αυτό το χάλι, πώς θα ξανακολληθούν τα μάρμαρα, πώς θα μαζευτεί το χαρτομάνι που έγινε λάσπη και ένα με τα σπασμένα πεζοδρόμια, πώς θα σβήσουν οι βρισιές από τους τοίχους. Απογοητεύτηκα και έφυγα νωρίς. Δεν χρειαζόταν όλο αυτό. Είναι και μάταιο, νομίζω – και να με συγχωρήσουν οι θερμόαιμοι.

Μόνο η τιμωρία βάζει τα πράγματα στη θέση τους σ’ αυτήν τη ζωή. Όλοι ξέρουμε πόσοι και ποιοι «καλοί» χωράνε στη φυλακή, με έναν πρόχειρο απολογισμό των τελευταίων δεκαπέντε ετών. Σε όλο τον προηγμένο κόσμο γίνονται φυλακίσεις διεφθαρμένων πολιτικών και δήμευση της περιουσίας τους. Αυτό και μόνο αρκούσε, με συνοπτικές διαδικασίες και με πολιτικές καθαιρέσεις, ως πρώτο αντικαταθλιπτικό, στο δύσμοιρο λαό μας.

Λιποτάκτησα λοιπόν, σας το ’πα… Ήρθα στο σπίτι μου στο νησί, που για εκείνους που δεν ξέρουν είναι «το νησί της χλιδής» και για εμένα που ξέρω είναι το μέρος όπου βλέπω ορίζοντα από το μπαλκόνι μου, ουρανό καθαρό, αγελάδες και πρόβατα δεξιά μου, κοκοράκια που τα ακούω την ανατολή, όταν με ξυπνούν για λίγο. Σ’ αυτό το νησί, που είναι πιο όμορφο το χειμώνα και την άνοιξη, το νησί της μοναξιάς μου, που μόνο ένας μόνιμος κάτοικός του ξέρει να τη βρίσκει. Έπειτα από τρεις ημέρες, άρχισα να μεταμορφώνομαι σε ένα φιλήσυχο άνθρωπο, η μελαγχολία μου υποχώρησε και ακόμα και τις ειδήσεις τολμώ να τις αναλύσω ψυχραιμότερα. Δουλεύω συνεχώς, σε επικοινωνία με το γραφείο μου, σκέφτομαι νέα πράγματα, σκέφτομαι με ελπίδα και όχι με «μαύρο κέφι», δίνω κουράγιο σε αυτούς που το χάνουν, είμαι μια καλή μαμά που τρώει μεσημεριανό, βραδινό με τα παιδιά της, τα αλείφω κρέμα για τον ήλιο ανελλιπώς και τους εξηγώ προσεκτικά τι συμβαίνει «όταν μία χώρα πτωχεύει».

Αισθάνομαι τύψεις κάποιες φορές για την πράξη λιποταξίας μου, αλλά αισθάνομαι και το κουράγιο να βγαίνει από μέσα μου, που μου λέει πως φτάνει πια με το «μεγάλο φαγοπότι» όλων των χαμογελαστών φίλων μας και ίσως κάτι καινούργιο θα βγει μέσα από τη δυσοσμία της Καμόρα, που φαίνεται πως τα έχει σκεπάσει όλα, μα όλα, σε αυτήν τη χώρα. Εγώ θα συνεχίσω να κάνω αυτό που έμαθα να κάνω τόσα χρόνια, να γεννάω ιδέες για περιοδικά. Αυτό ξέρω να κάνω καλά, νομίζω, κι αυτό πρέπει να συνεχίσω να κάνω, πάντα με σημαία την αξιοπρέπεια, εκτός κι αν απελπιστούμε και βλακέψουμε όλοι πια και γίνουμε επίδοξοι παίκτες ριάλιτι, χορευτές με τουτούδες και στρας γάντια, κανονικά νούμερα δηλαδή ή ηθοποιοί σε δακρύβρεχτα τούρκικα σίριαλ, «συνηθισμένοι» βιοπαλαιστές στην τρέλα της φαντασίας της αξιοθρήνητης ελληνικής μας κατάντιας. Ένας τρελός, θεότρελος θίασος που τρέχει να σωθεί, ένας παράφρων λαός πλέον, με ακόμη πιο παράφρονες πολιτικούς, που ψάχνουν να βρουν ποιος «έχυσε το γάλα και γιατί»… Όλοι άρρωστοι από την ίδια αρρώστια να ξορκίζουν το φάρμακο, περιμένοντας πως η αρρώστια θα περάσει με λιτανείες και διαμαρτυρίες τύπου «γιατί, Θεέ μου, σ’ εμένα», και όχι με αυτοσυγκέντρωση, συνεργασία με γιατρούς και εντατική θεραπεία. Αγανακτισμένη, πληγωμένη και αηδιασμένη κι εγώ από μια χώρα που όλο με απομυζούσε από την ώρα που ενηλικιώθηκα κι έβγαλα την πρώτη δραχμή, της κατέθετα πάντα από τους πρώτους τα κόμιστρα και δούλευα πάντα με συνέπεια, με το φόβο μήπως καταστρέψω, μήπως πειράξω κάποιον ή κάτι, μήπως γίνω εγώ η κακιά και η διεφθαρμένη απέναντι στο πιο κακό σύστημα με Αρχιερείς και πρωτεργάτες που τους ήξερα βέβαια, μέλη μιας άτυπης συμμορίας Μαφίας, κάτι από Νονό και τη «μεγάλη ληστεία του τρένου».

Ζω για τη στιγμή που θα παρακολουθώ στην τηλεόραση όχι ειδήσεις, αλλά δίκες όπως αυτές που έβλεπα, κι ας ήμουν μικρή, μετά την πτώση της χούντας. Περιμένω πώς και πώς να δω ποιοι και πόσοι έχουν χρήματα στο εξωτερικό και αν θα έρθουν αυτά ποτέ πίσω, αν θα δημευτούν περιουσίες πάμπλουτων πολιτικών –μερικούς κάναμε το λάθος και τους φωτογραφίσαμε κι εμείς, όταν κοιμόμασταν όρθιοι στο «γλυκό ύπνο του δικαίου», άλλοι μάς χτύπησαν την πόρτα και το ζητούσαν σαν τρελοί, αλλά παραήταν οφθαλμοφανές και για εμάς, τα αθώα άσπρα αρνιά των περιοδικών, καμία σχέση με τους πονηρούς λύκους των εφημερίδων. Περιμένω κι εγώ για τη στιγμή που θα αποδοθεί –αν αποδοθεί ποτέ– δικαιοσύνη. Εδώ θα είμαι, σ’ αυτήν τη χώρα. Δεν έχω άλλωστε να πάω πουθενά αλλού, άντε μόνο σ’ αυτό το σπίτι των ανέμων στο νησί και θα γράφω τις νύχτες ακούγοντας τα καράβια στο λιμάνι και το βουητό του αέρα, που έχει πάψει πια να με φοβίζει. Ό,τι έχω κι αγαπώ είναι σ’ αυτήν τη χώρα, στην οποία ήμουν συνεπής και τακτική σαν μαθήτρια «σπασίκλας», όπως τόσοι και τόσοι άλλοι σαν εμένα, σαν εμάς.

Στη γειτονική Αίγυπτο δημεύτηκαν ήδη κάποιες περιουσίες. Θα περιμένω λοιπόν με τα χρόνια, στωικά, να δω να πληρώνουν κάποιοι κι εδώ για το «μεγάλο φαγοπότι» και για τα «χρόνια της χολέρας» που ακολούθησαν.

ΤΟ ΛΑΪΦ ΣΤΑΪΛ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΙΡΟ, έχει βαρεθεί η ύπαρξή μου να ακούει και να απαντά σε διάφορους σχετικούς αλλά και άσχετους με τις επιχειρήσεις των media, για το αν ήρθε το τέλος του λάιφ στάιλ των εντύπων, σε συνδυασμό με την οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας. Ορισμένοι δεν γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει λάιφ στάιλ, πόσο μάλλον όταν είναι έννοια με ποικίλες ερμηνείες και πολλοί υιοθετούν εκείνες που βολεύουν κατά περίπτωση.
Το πρώτο καταγεγραμμένο περιοδικό της Ελλάδας που ενδιέφερε αποκλειστικά τις γυναίκες ήταν το δεκαπενθήμερο περιοδικό «Ευτέρπη», το οποίο κυκλοφόρησε το 1847 και αφιέρωνε πολλές σελίδες για συμβουλές στο νοικοκυριό, συνταγές, αλλά και ειδικό χώρο της ύλης του για τα «μοδέλα του συρμού». Ήταν ένα «λάιφ στάιλ» περιοδικό, λοιπόν, που απεικόνιζε το στυλ της ζωής εκείνων των καιρών. Φυσικά, υπήρξαν πολλά και διάφορα πικρόχολα σχόλια από τον ανδροκρατούμενο Τύπο της εποχής, κι έτσι η «Ευτέρπη» (στην ομάδα συγγραφής της ήταν, μεταξύ άλλων, ο Δραγούμης, ο Ραγκαβής κι ο Παπαρρηγόπουλος), έκλεισε το 1854. Στις επόμενες δεκαετίες, όλο και κάποια περιοδικά ξεπηδούσαν, κυρίως με άντρες εκδότες, ενώ δεν έλειπαν και οι απόπειρες από ικανές Ελληνίδες, φλεγόμενες φεμινίστριες. Μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πάνω από τα ερείπια μιας ρημαγμένης χώρας, οικοδομήθηκαν τα πρώτα γυναικείου ενδιαφέροντος περιοδικά που εμφανίζονταν ανά εβδομάδα στα περίπτερα και, αργότερα, ανά μήνα. Η ύλη τους ήταν επεξεργασμένες έγχρωμες φωτογραφίες, σαν μικροί πίνακες Τέχνης, άρθρα εμπνευσμένων δημοσιογράφων και συγγραφέων, σκίτσα ταλαντούχων σκιτσογράφων, φιγουρίνια με πατρόν, συνταγές φαγητών, το μενού της εβδομάδας, σταυρόλεξα, αλλά και σχέδια για νέα κεντήματα και πλέξιμο. Ό,τι πρόσταζε το λάιφ στάιλ της εποχής εκείνης. Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, μια μητέρα άφταστη, ακούραστη νοικοκυρά, ένας πατέρας προστάτης, δυο παιδιά –ένα αγόρι κι ένα κορίτσι κατά προτίμηση– κι απαραίτητη φιγούρα, κάπου στο βάθος, μια ηλικιωμένη γιαγιά. Κάτι σαν το παλιό αναγνωστικό της Πρώτης Δημοτικού, με ευρωπαϊκές επιρροές. Το λάιφ στάιλ της εποχής εκφράστηκε ανά εποχές από το Ρομάντζο, το Ντομινό, το Φαντάζιο, τον Οικογενειακό Θησαυρό, τις Εικόνες, τη Γυναίκα, το Πάνθεον, εξαιρετικά έντυπα που αντικατόπτριζαν ως ένα βαθμό τη ζωή και το στυλ των καιρών.

Ο περιοδικός Τύπος της Ελλάδας πέρασε τις φάσεις του και η νέα εποχή ήρθε με την «Αλλαγή» του Ανδρέα και ό,τι συνεπάγετο αυτό. Νέοι καιροί, νέα ήθη και τα περιοδικά της εποχής (όπως το Κλικ, το Max και το «ιδιαίτερο» πλην ιδιοφυές 01) δεν έμειναν ανεπηρέαστα. Το 1988 εμφανίστηκε το Status, το περιοδικό του σύγχρονου ανδρικού λάιφ στάιλ, με σκοπό να δώσει στον Έλληνα ο οποίος ήθελε να καταξιωθεί, μαθήματα στυλ, που δεν περιορίζονταν μόνο στη μόδα, αλλά και στην Τέχνη, στο γκουρμέ, στη μουσική, ακόμα και στην κοινωνική συμπεριφορά. Στα ’90s, ο Ταχυδρόμος φιλοξένησε το γάμο Ανδρέα - Δήμητρας, έναν πρωτόγνωρα λάιφ στάιλ γάμο με λεπτομέρειες Martha Stewart, οι Εικόνες είχαν αντικαταστήσει το Φαντάζιο, είχε ήδη μπει στη ζωή μας το Και, ενώ η Γυναίκα είχε γιγαντωθεί και λατρευτεί από τους πρώτους μύστες του νέου λάιφ στάιλ, που ανακάλυπτε τη μόδα και τις παγκόσμιες επιρροές της. Στην ουσία, οι Έλληνες εκδότες της εποχής –και πολύ καλά έκαναν– προσπαθούσαν να αντιγράψουν με ικανοποιητική επιτυχία (ειδικά στη Γυναίκα και στο Diva με την ταλαντούχα Laura de Nigris) αντίστοιχα πετυχημένα διεθνή έντυπα, με πρώτο βέβαια τη «Βίβλο» - Αμερικανική Vogue, το Elle και το Vanity Fair. Τα πράγματα άλλαξαν ραγδαία και πολύ γρήγορα στην Ελλάδα δημιουργήθηκε ένα άμοιρο (και βλακώδες έως ένα βαθμό) σταρ σίστεμ, το οποίο εν μέρει μάς βασανίζει ακόμα. Όλοι αισθανθήκαμε αρκετά Ευρωπαίοι και διεθνείς, μερικοί το παρατράβηξαν κι αισθάνθηκαν πως δεν ήταν καν Έλληνες, ξένες εταιρίες ρούχων ήρθαν στην Ελλάδα με επιτυχία, είχε έρθει η ώρα για το μεγάλο άλμα. Και έγινε. Ένα νέο λάιφ στάιλ αποτυπώθηκε με επιτυχία στα νέα διεθνή έντυπα που έκαναν απόβαση στη χώρα, στο Marie Claire, στο Elle, στη Vogue Hellas – όλοι οι τίτλοι αυτοί θεωρώ πως υπηρέτησαν με συνέπεια το διεθνές κύρος του ονόματός τους. Ένα βιβλίο μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή, ή ακόμη και να σου τη σώσει, ένα καλό περιοδικό σίγουρα μπορεί να σε τροφοδοτεί με κουράγιο πως μπορείς κάπου, κάποτε αν το θελήσεις, να κάνεις την απόδρασή σου.

Περιοδικά κυκλοφόρησαν πολλά από εκείνη την εποχή μέχρι σήμερα, και για όλα τα γούστα. Με ξεσηκωμένες, αγριεμένες γυναικείες σάρκες σε κοινή θέα, με διάφορες μικρές και μεγάλες στάρλετ, που θεώρησαν καθήκον τους να ποζάρουν ως πορνοστάρ, δηλώνοντας κι αυτές «παρών». Δικαίωμά τους, όπως κι όλων εκείνων που διάλεξαν να δημιουργήσουν αυτού του είδους λάιφ στάιλ στα έντυπά τους, δικαίωμα όμως κι όλων εκείνων που επέλεγαν να διαβάζουν αυτού του είδους τα περιοδικά. Περί ορέξεως…  
Πολλά έντυπα άντεξαν για χρόνια, πολλά έκλεισαν γιατί τα προσπέρασε η εποχή τους ή οι οικονομικές συγκυρίες δεν βοήθησαν στη διατήρησή τους. Όλα αυτά, ένα - ένα κι όλα μαζί, σκιαγράφησαν τις εποχές και τις φάσεις ζωής των Ελλήνων, ως σύνολο γενικό και όχι φυσικά ως μεμονωμένες περιπτώσεις, διότι ο κάθε αναγνώστης παίρνει ό,τι ακριβώς θέλει από κάθε περιοδικό. Και ευτυχώς, όλο αυτό το τελευταίο διάστημα υπήρξαν πολλά περιοδικά (πολλά άνευ λόγου και αιτίας, κατά τη γνώμη μου), οπότε υπήρξε ικανοποιητικός πλουραλισμός αισθητικής, γούστου και ποιότητας, για να εξυπηρετεί όλα τα γούστα. 
Το δικό μας LIFE&STYLE, που έχει μπει αισίως στο 12o χρόνο ζωής του, ξεκίνησε με κάποια βασικά χαρακτηριστικά που ακόμα διατηρεί, όπως η «ανακάλυψη» σπουδαίων –και άγνωστων στους πολλούς– Ελλήνων από τη χώρα μας και το εξωτερικό, η θετική σκέψη, η απόλυτη συνέπεια στην υψηλή αισθητική και η αποστροφή στο χυδαίο, που ξυπνά τη ζωώδη λαγνεία στα περιοδικά, τον κανιβαλισμό προσωπικοτήτων και ζωών μέσα από πικρόχολα και κακεντρεχή κείμενα. Και φυσικά, για όλους εμάς, η «χλιδή» δεν ήταν ποτέ «στυλ».
Τόσα χρόνια, παρήλασαν στην κυριολεξία χιλιάδες προσωπικότητες με επίσης χιλιάδες σελίδες αναμενόμενων αλλά και σπάνιων συνεντεύξεων και ακόμη πιο υπέροχες ιστορίες, ανακαλύψεις, θησαυροί από το παρελθόν, κάτι που λατρέψαμε σε αυτό το περιοδικό από το πρώτο τεύχος.
«Ζωή με στυλ» πιστεύαμε τότε, πριν από 12 χρόνια, που όλοι αφελώς θεωρούσαμε πως ήμασταν κάποιοι άλλοι, πιο οικονομικά εύρωστοι, «ζωή με στυλ» εξακολουθούμε να πιστεύουμε και τώρα, έστω με διαφορετικό τρόπο. Πολλά άλλαξαν, αλλά εκείνο που δεν θα αλλάξει ποτέ σ’ αυτό το περιοδικό είναι να υποκλινόμαστε στην υψηλή ποιότητα ζωής, που δεν έχει να κάνει μόνο με γάμο σε σουίτα και γκράντε δεξίωση στο παρισινό Four Seasons, αλλά και με γάμο σε ξωκλήσι και ξυπόλυτο χορό στην ακροθαλασσιά, ούτε έχει να κάνει μόνο με «δείπνο τεσσάρων αστέρων» στο Alain Ducasse, αλλά και στην ταβέρνα «Ντομάτα», με φόντο τη Σαντορίνη. Στο LIFE&STYLE έχουν φιλοξενηθεί υπέροχα σπίτια –από καλυβάκια με στυλ ανά την Ελλάδα, έως πύργοι Ελλήνων στο εξωτερικό– το καθένα με το δικό του παράδεισο και το δικό του λάιφ στάιλ. Για εσάς, τους (πολλούς) φανατικούς συλλέκτες των τευχών μας, αρκεί ένα ξεφύλλισμα στα ελληνικά αφιερώματά μας, για να καταλάβετε τι εννοώ. Και βέβαια, αυτό που δεν θα αλλάξει είναι η ποιότητα του ελληνικού λόγου, χωρίς να μπασταρδεύουμε την ελληνική με την ξένη –κι ας αφήνουμε τον κάθε συνεντευξιαζόμενο να μιλάει με τη «δική του φωνή»– η ποιότητα των ιστοριών, το απαράμιλλο τρεχαλητό για την τέλεια φωτογραφία, ακόμα και τώρα που δουλεύουμε με συνθήκες μνημονίου. Αυτό είναι το δικό μας λάιφ στάιλ.
Στα πρώτα τεύχη, μου είχε έρθει «ουρανοκατέβατη» μια φωτογράφηση από τη Θεσσαλονίκη, με έναν συνεντευξιαζόμενο ο οποίος πόζαρε μπροστά σε μια πολυτελή BMW. Φυσικά, δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, πολύ απλά διότι πάντοτε νιώθαμε αποστροφή για την επίδειξη πλούτου.
Ειδικά τώρα στα δύσκολα –ή μάλλον στα πολύ δύσκολα– συσπειρωθήκαμε ακόμη περισσότερο και γεννούμε καινούριες και ανατρεπτικές ιδέες, για να αναπτερωθεί και το ηθικό όλων μας. Με αυτό το σκεπτικό επιλέξαμε το εξώφυλλο αυτού του μήνα, μεταφέροντας ένα αντιρατσιστικό μήνυμα για τα κιλά και το σύγχρονο πρότυπο αποστεωμένης ομορφιάς που δεν συμβαδίζουν ποτέ με την εξυπνάδα, την ουσιαστική ομορφιά και τα ταλέντα ενός ανθρώπου.
Αυτά κι άλλα πολλά κρύβονται μέσα στο παρεξηγημένο «λάιφ στάιλ» –ειδικά για τα έρημα ελληνικά περιοδικά– και κάθε ένα από αυτά τραβάει και τραβούσε πάντα το δικό του δρόμο, όπως καθένας μας έχει επιλέξει το δικό του τρόπο ζωής και είναι συνειδητοποιημένος και πιστός στις αρχές του μέχρι τέλους. Έχω διαλέξει συνειδητά να ανήκουμε στην πρώτη κατηγορία, υποστηρίζω τη ζωή με στυλ και καλαισθησία (η οποία δεν έχει να κάνει με την αγορά πανάκριβων ετικετών – εξάλλου συνδυάζονται άριστα τα «φτηνά» με τα «ακριβά», αρκεί να ξέρεις). Η καλαισθησία εκδηλώνεται κυρίως στους τρόπους, στην ηθική, στην πραγματική πλευρά αυτής της ζωής που ξέρει να ανατρέπει τα πάντα με σασπένς.

Δεν θα ξεχάσω τη φορά που έπιασα περιοδικό μόδας στα χέρια μου, ένα φιγουρίνι, σε πρόβα μοδίστρας της μητέρας μου. Ακίνητη κάθισα για δύο ολόκληρες ώρες, αφού με είχε ρουφήξει η μαγική τρύπα του νέου μυστηριώδους εντύπου που δεν ήταν βιβλίο, Μίκυ Μάους ή κάτι παρόμοιο. Ποτέ δεν είχα, έκτοτε, αρκετά χρήματα από το χαρτζιλίκι, όλα εξαφανίζονταν τη μαγική στιγμή που περνούσα μπροστά από ένα περίπτερο. Αστείρευτη η συλλογή μου, που φιλοξενήθηκε λόγω χώρου σε κάθε λογής αποθηκούλα, κρυφό ντουλάπι ή σκοτεινό υγρό υπόγειο. Ένας ολόκληρος θησαυρός διάφορων εποχών που πέρασαν και μας άλλαξαν όλους. 
Μια ημέρα ενός ζεστού καλοκαιριού –ήμουν δεκατεσσάρων χρόνων– στο υπόγειο της γιαγιάς μου, που ήταν πάντα δέκα βαθμούς δροσερότερο, σε ξαφνική ανασκαφή ανακάλυψα μια μεγάλη κούτα με προκατοχικά χαρτονομίσματα (που έκτοτε αγνοούνται), παλιά κουμπιά, μια στοίβα Ντομινό και Ρομάντζο του ’50 και το γαμήλιο προσκλητήριο με τα εισιτήρια τρένου του ταξιδιού του μέλιτος των γονιών μου, με αναγραφόμενο έτος το 1958. Απ’ όλο το θησαυρό διασώθηκαν τα περιοδικά φυσικά και τα προσκλητήρια. Ήταν η πρώτη μέρα της συνειδητοποιημένης μου επαγγελματικής ζωής, η σθεναρή απόφαση μιας λεπτεπίλεπτης εφήβου πως κάποτε θα βάλει το όνομά της σε μια τέτοια «φυλλάδα του Σατανά», όπως έλεγε απαξιωτικά ο παππούς μου.
Ίσως κάτι να υποψιαζόταν από τότε, ως γηραιότερος, για το «λάιφ στάιλ», που άλλοι το αναθεματίζουν κι άλλοι το δημιουργούν για να ζωντανέψει ένα ωραίο όνειρο…

Έγιναν τόσα πολλά πράγματα στη ζωή μου αυτόν το μήνα

Έγιναν τόσα πολλά πράγματα στη ζωή μου αυτόν το μήνα, που άλλοι περιμένουν καρτερικά μια ολόκληρη ζωή να τους συμβούν κι ακόμα «όρθιοι στη στάση του λεωφορείου στέκονται, περιμένοντας να φανεί». Πράγματα δυσάρεστα, επώδυνα ψυχικά και σωματικά, που μερικούς μπορεί να τους λυγίσουν. Κι από την άλλη, έγιναν πράγματα χαράς και δώρα Θεού, ψυχικής ανάτασης και αποκάλυψης πως κάτι πάει να ανατείλει, πως όλα δεν τα έχει σκεπάσει η καθημερινή μιζέρια της δουλειάς, των ειδήσεων από τον εσωτερικό κατεστραμμένο φλοιό της δυστυχισμένης Ελλάδας. 

Βρήκα ένα φόρεμα ανοιξιάτικο, πριν από μέρες, καταχωνιασμένο στη «βαλίτσα με τις αποσύρσεις» όπως τη λέω, ένα φόρεμα κοριτσίστικο, πιο πολύ για τη θυγατέρα μου κι όχι για εμένα, που το πρήξιμο στην κοιλιά μου από το άγχος και τη δυσανεξία χαρακτηρίζεται μόνιμο. Η πλισέ κοριτσίστικη ασπρόμαυρη, πουά φούστα είμαι σίγουρη πως φούσκωνε από περηφάνια που τη θυμήθηκα να τη βάλω μετά από τόσα χρόνια. Πέρασα όλη τη μέρα στο γραφείο, λύνοντας θέματα που τελειωμό δεν έχουν, κι έπιασα τον εαυτό μου να βιάζεται να φύγει. Έφτασα στο σπίτι λίγο πριν από τη δύση του ηλίου, πήρα ένα κηπευτικό ψαλίδι (λάφυρο από το γεωπόνο πατέρα μου) και πήγα να κόψω πασχαλιές που είχαν ανθίσει στον κήπο. 

Είχα μέρες να αισθανθώ τόση χαρά, φρόντιζα σχολαστικά να μην κόψω τα ψηλά κλωναράκια που είχαν οπτική επαφή με τον κήπο, αλλά μόνο τα άλλα, αυτά που κρύφτηκαν πίσω από τις λεβάντες και μπερδεύτηκαν στο βάθος, χωρίς να έχουν καμιά ελπίδα να ψηλώσουν ποτέ. «Αυτό είναι ευτυχία, αυτό είναι καθαρόαιμες στιγμές ευτυχίας», αναβόσβησε το φωτάκι στο μυαλό μου, διαγράφοντας δυσοίωνα και αγχωτικά σενάρια

Κάθε Μήνα, Ίδια Μέρα

Η συµπρωτεύουσα υποδέχτηκε την κα Έλενα Μακρή και το βιβλίο της «Κάθε Μήνα, Ίδια Μέρα», µε µία λαµπερή βραδιά στο «Shark».

Μόλις δύο µήνες µετά την παρουσίαση του πρώτου της βιβλίου στο αθηναϊκό κοινό, η κα Έλενα Μακρή, εκδότρια των περιοδικών Life&Style, Hello! και editor in chief της Vogue Hellas, υποδέχτηκε τους προσκεκληµένους της σε µία συναισθηµατική βραδιά γεµάτη αναµνήσεις από τα οκτώ χρόνια κυκλοφορίας του περιοδικού Life&Style, αποτυπωµένες στο βιβλίο του οποίου η πρώτη έκδοση εξαντλήθηκε από τον πρώτο µήνα της κυκλοφορίας του. Οι εκλεκτοί προσκεκληµένοι, απολαµβάνοντας τη Noble Russian Beluga Vodka της εταιρίας Ευάγγελος Τσάνταλης Α.Ε. και το µοναδικό κρασί ΚΑΝΕΝΑΣ, που µε την υπέροχη γεύση του απογείωσε το κέφι της βραδιάς, είχαν την ευκαιρία να µιλήσουν µαζί της και να αγοράσουν το βιβλίο υπογεγραµµένο από την ίδια. Αξίζει να σηµειωθεί πως τα έσοδα από τις πωλήσεις κατά την παρουσίαση διατέθηκαν στο Σύλλογο Φίλων Παιδιών µε καρκίνο «Ελπίδα».