Καλοκαιρινές Ανάσες

Πέρσι, τέτοιες Μέρες, έγραφα

«Μα, κοιμήθηκαν όλοι;», με ρωτούσε όταν της το διάβαζα η πεντάχρονη (τώρα δεκαεπτάχρονη) κόρη μου, άναυδη.

«Όλοι», της απαντούσα με στόμφο.

«Μα, πώς γίνεται να πάθουν όλοι την ίδια αρρώστια, μαμά, από τον αέρα που ανέπνεαν;», με ξαναρωτούσε, κρατώντας την ανάσα της από αγωνία.

«Ήταν δηλητηριασμένος ο αέρας, γλυκούλα μου, με δυνατό δηλητήριο και τους κοίμισε όλους», της έδινα την επιστημονική απάντηση εγώ, σαν να έλυνα το μυστήριο για τις τρύπες του διαστήματος.

Δηλητηριώδης αέρας είναι κι αυτός που εισπνέουμε, καιρό τώρα, και μας έχει σύρει –αν όχι σε υπνηλία– σε ένα χορό ζόμπι, ζωντανών νεκρών. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες –ή εκατομμύρια, για να είμαι ακριβής– κάτοικοι αυτού του έθνους πάσχουν σήμερα από κατάθλιψη και κρίσεις πανικού, όμως αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι πως τα «χάπια της ψυχής» (αν δεχτούμε πως υπάρχουν) έρχονται πρώτα σε πωλήσεις.

Προσωπικά, για τη σωτηρία της ψυχής επέλεξα εσχάτως τα βιβλία. Διαβάζοντας άλλων ξένων και φωτισμένων συγγραφέων, κάποια στιγμή έγραψα κι εγώ η ίδια, για την εξυγίανση της δικής μου ψυχής, ανακαλύπτοντας τη λύτρωση που παρέχει η απόλυτη συγκέντρωση και την προσήλωση που δίνει η στενή συνομιλία του μυαλού, της ψυχής και του χεριού, έτσι όπως γράφει, όχι στο πληκτρολόγιο, αλλά στο χαρτί.

Μια φίλη μου, τα Χριστούγεννα, επέμενε πως θα μου χαρίσει το ιδανικότερο δώρο για να ευφρανθεί η ψυχή μου. Φυσικά, εκ πρώτης, η διεφθαρμένη μου καταναλωτική φύση χοροπήδησε από αδημονία, μην τυχόν και σταθώ τυχερή και αποκτήσω ένα δώρο «της μοδός», αλλά φευ… Το πακέτο ήρθε σπίτι μαζί με ρόδια, κουκουνάρια, καμπάνες, στολίδια –ούτε μια υποψία παπουτσιών ή άλλων αξεσουάρ Lanvin για την έρπουσα ματαιοδοξία μου– και συνοδευόταν από ένα εξόχως περιτυλιγμένο «βιβλίο ψυχής». «Μεταμορφώστε τη ζωή σας», ο τίτλος.

«Εντάξει», σκέφτηκα απογοητευμένη, «άλλο ένα βιβλίο “μυστικό”, “θησαυρός ψυχής” και πάει λέγοντας».

Στην Αμερική έχει στηθεί ολόκληρη βιομηχανία βιβλίων που καταπολεμούν τα δαιμόνια της ψυχής, φέρνοντας αμύθητα έσοδα, αφού οι πωλήσεις μερικών από αυτά ανέρχονται σε δεκάδες εκατομμύρια αντίτυπα. Πάντοτε σνόμπαρα αυτού του είδους τη βιβλιογραφία, πάντοτε πίστευα πως υπάρχουν ένας - δύο εμπνευσμένοι συγγραφείς και ψυχολόγοι με φιλοσοφικές τάσεις και όλα τα υπόλοιπα που ακολουθούν «κόβονται» όπως κόβει πανομοιότυπα τις φέτες η μηχανή του ζαμπόν.

«Είναι έτσι;», σκεφτόμουν προχτές, κοιτάζοντας το βιβλίο, εκεί στην ίδια θέση από τα Χριστούγεννα. Η αλήθεια είναι πως ήταν ένα ιδιαίτερα βαρύ βράδυ εκείνο της προηγούμενης εβδομάδας. H ελληνική και παγκόσμια ειδησεογραφία της καταστροφής μού είχε πέσει τόσο βαριά στο τέλος της μέρας, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι αναγκάστηκα –λόγω υποχρεώσεων– να στείλω σε …ανάδοχη οικογένεια προς φύλαξη, εν τόπω διακοπών, το μικρό μου γιο. Το τελευταίο με έκανε τουλάχιστον μια τιποτένια μάνα που έσερνε βαριά τα βήματά της από τύψεις και στενοχώρια, πολλή στενοχώρια.

«Όχι, έχω περάσει απείρως χειρότερα στη ζωή μου», αντιστάθηκα, ενθυμούμενη αρρώστιες και θανάτους. Έκανα έξωση στις μαύρες δυσοίωνες σκέψεις –έχω ειδικό ταλέντο στις αφόρητα δυσοίωνες– και φώναξα τόσο δυνατά «έξω», που φοβήθηκε ο σκύλος και πέρασε έξω με κατεβασμένη την ουρά.