ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΙΡΟ, έχει βαρεθεί η ύπαρξή μου να ακούει και να απαντά σε διάφορους σχετικούς αλλά και άσχετους με τις επιχειρήσεις των media, για το αν ήρθε το τέλος του λάιφ στάιλ των εντύπων, σε συνδυασμό με την οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας. Ορισμένοι δεν γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει λάιφ στάιλ, πόσο μάλλον όταν είναι έννοια με ποικίλες ερμηνείες και πολλοί υιοθετούν εκείνες που βολεύουν κατά περίπτωση.
Το πρώτο καταγεγραμμένο περιοδικό της Ελλάδας που ενδιέφερε αποκλειστικά τις γυναίκες ήταν το δεκαπενθήμερο περιοδικό «Ευτέρπη», το οποίο κυκλοφόρησε το 1847 και αφιέρωνε πολλές σελίδες για συμβουλές στο νοικοκυριό, συνταγές, αλλά και ειδικό χώρο της ύλης του για τα «μοδέλα του συρμού». Ήταν ένα «λάιφ στάιλ» περιοδικό, λοιπόν, που απεικόνιζε το στυλ της ζωής εκείνων των καιρών. Φυσικά, υπήρξαν πολλά και διάφορα πικρόχολα σχόλια από τον ανδροκρατούμενο Τύπο της εποχής, κι έτσι η «Ευτέρπη» (στην ομάδα συγγραφής της ήταν, μεταξύ άλλων, ο Δραγούμης, ο Ραγκαβής κι ο Παπαρρηγόπουλος), έκλεισε το 1854. Στις επόμενες δεκαετίες, όλο και κάποια περιοδικά ξεπηδούσαν, κυρίως με άντρες εκδότες, ενώ δεν έλειπαν και οι απόπειρες από ικανές Ελληνίδες, φλεγόμενες φεμινίστριες. Μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πάνω από τα ερείπια μιας ρημαγμένης χώρας, οικοδομήθηκαν τα πρώτα γυναικείου ενδιαφέροντος περιοδικά που εμφανίζονταν ανά εβδομάδα στα περίπτερα και, αργότερα, ανά μήνα. Η ύλη τους ήταν επεξεργασμένες έγχρωμες φωτογραφίες, σαν μικροί πίνακες Τέχνης, άρθρα εμπνευσμένων δημοσιογράφων και συγγραφέων, σκίτσα ταλαντούχων σκιτσογράφων, φιγουρίνια με πατρόν, συνταγές φαγητών, το μενού της εβδομάδας, σταυρόλεξα, αλλά και σχέδια για νέα κεντήματα και πλέξιμο. Ό,τι πρόσταζε το λάιφ στάιλ της εποχής εκείνης. Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, μια μητέρα άφταστη, ακούραστη νοικοκυρά, ένας πατέρας προστάτης, δυο παιδιά –ένα αγόρι κι ένα κορίτσι κατά προτίμηση– κι απαραίτητη φιγούρα, κάπου στο βάθος, μια ηλικιωμένη γιαγιά. Κάτι σαν το παλιό αναγνωστικό της Πρώτης Δημοτικού, με ευρωπαϊκές επιρροές. Το λάιφ στάιλ της εποχής εκφράστηκε ανά εποχές από το Ρομάντζο, το Ντομινό, το Φαντάζιο, τον Οικογενειακό Θησαυρό, τις Εικόνες, τη Γυναίκα, το Πάνθεον, εξαιρετικά έντυπα που αντικατόπτριζαν ως ένα βαθμό τη ζωή και το στυλ των καιρών.
Ο περιοδικός Τύπος της Ελλάδας πέρασε τις φάσεις του και η νέα εποχή ήρθε με την «Αλλαγή» του Ανδρέα και ό,τι συνεπάγετο αυτό. Νέοι καιροί, νέα ήθη και τα περιοδικά της εποχής (όπως το Κλικ, το Max και το «ιδιαίτερο» πλην ιδιοφυές 01) δεν έμειναν ανεπηρέαστα. Το 1988 εμφανίστηκε το Status, το περιοδικό του σύγχρονου ανδρικού λάιφ στάιλ, με σκοπό να δώσει στον Έλληνα ο οποίος ήθελε να καταξιωθεί, μαθήματα στυλ, που δεν περιορίζονταν μόνο στη μόδα, αλλά και στην Τέχνη, στο γκουρμέ, στη μουσική, ακόμα και στην κοινωνική συμπεριφορά. Στα ’90s, ο Ταχυδρόμος φιλοξένησε το γάμο Ανδρέα - Δήμητρας, έναν πρωτόγνωρα λάιφ στάιλ γάμο με λεπτομέρειες Martha Stewart, οι Εικόνες είχαν αντικαταστήσει το Φαντάζιο, είχε ήδη μπει στη ζωή μας το Και, ενώ η Γυναίκα είχε γιγαντωθεί και λατρευτεί από τους πρώτους μύστες του νέου λάιφ στάιλ, που ανακάλυπτε τη μόδα και τις παγκόσμιες επιρροές της. Στην ουσία, οι Έλληνες εκδότες της εποχής –και πολύ καλά έκαναν– προσπαθούσαν να αντιγράψουν με ικανοποιητική επιτυχία (ειδικά στη Γυναίκα και στο Diva με την ταλαντούχα Laura de Nigris) αντίστοιχα πετυχημένα διεθνή έντυπα, με πρώτο βέβαια τη «Βίβλο» - Αμερικανική Vogue, το Elle και το Vanity Fair. Τα πράγματα άλλαξαν ραγδαία και πολύ γρήγορα στην Ελλάδα δημιουργήθηκε ένα άμοιρο (και βλακώδες έως ένα βαθμό) σταρ σίστεμ, το οποίο εν μέρει μάς βασανίζει ακόμα. Όλοι αισθανθήκαμε αρκετά Ευρωπαίοι και διεθνείς, μερικοί το παρατράβηξαν κι αισθάνθηκαν πως δεν ήταν καν Έλληνες, ξένες εταιρίες ρούχων ήρθαν στην Ελλάδα με επιτυχία, είχε έρθει η ώρα για το μεγάλο άλμα. Και έγινε. Ένα νέο λάιφ στάιλ αποτυπώθηκε με επιτυχία στα νέα διεθνή έντυπα που έκαναν απόβαση στη χώρα, στο Marie Claire, στο Elle, στη Vogue Hellas – όλοι οι τίτλοι αυτοί θεωρώ πως υπηρέτησαν με συνέπεια το διεθνές κύρος του ονόματός τους. Ένα βιβλίο μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή, ή ακόμη και να σου τη σώσει, ένα καλό περιοδικό σίγουρα μπορεί να σε τροφοδοτεί με κουράγιο πως μπορείς κάπου, κάποτε αν το θελήσεις, να κάνεις την απόδρασή σου.
Περιοδικά κυκλοφόρησαν πολλά από εκείνη την εποχή μέχρι σήμερα, και για όλα τα γούστα. Με ξεσηκωμένες, αγριεμένες γυναικείες σάρκες σε κοινή θέα, με διάφορες μικρές και μεγάλες στάρλετ, που θεώρησαν καθήκον τους να ποζάρουν ως πορνοστάρ, δηλώνοντας κι αυτές «παρών». Δικαίωμά τους, όπως κι όλων εκείνων που διάλεξαν να δημιουργήσουν αυτού του είδους λάιφ στάιλ στα έντυπά τους, δικαίωμα όμως κι όλων εκείνων που επέλεγαν να διαβάζουν αυτού του είδους τα περιοδικά. Περί ορέξεως…
Πολλά έντυπα άντεξαν για χρόνια, πολλά έκλεισαν γιατί τα προσπέρασε η εποχή τους ή οι οικονομικές συγκυρίες δεν βοήθησαν στη διατήρησή τους. Όλα αυτά, ένα - ένα κι όλα μαζί, σκιαγράφησαν τις εποχές και τις φάσεις ζωής των Ελλήνων, ως σύνολο γενικό και όχι φυσικά ως μεμονωμένες περιπτώσεις, διότι ο κάθε αναγνώστης παίρνει ό,τι ακριβώς θέλει από κάθε περιοδικό. Και ευτυχώς, όλο αυτό το τελευταίο διάστημα υπήρξαν πολλά περιοδικά (πολλά άνευ λόγου και αιτίας, κατά τη γνώμη μου), οπότε υπήρξε ικανοποιητικός πλουραλισμός αισθητικής, γούστου και ποιότητας, για να εξυπηρετεί όλα τα γούστα.
Το δικό μας LIFE&STYLE, που έχει μπει αισίως στο 12o χρόνο ζωής του, ξεκίνησε με κάποια βασικά χαρακτηριστικά που ακόμα διατηρεί, όπως η «ανακάλυψη» σπουδαίων –και άγνωστων στους πολλούς– Ελλήνων από τη χώρα μας και το εξωτερικό, η θετική σκέψη, η απόλυτη συνέπεια στην υψηλή αισθητική και η αποστροφή στο χυδαίο, που ξυπνά τη ζωώδη λαγνεία στα περιοδικά, τον κανιβαλισμό προσωπικοτήτων και ζωών μέσα από πικρόχολα και κακεντρεχή κείμενα. Και φυσικά, για όλους εμάς, η «χλιδή» δεν ήταν ποτέ «στυλ».
Τόσα χρόνια, παρήλασαν στην κυριολεξία χιλιάδες προσωπικότητες με επίσης χιλιάδες σελίδες αναμενόμενων αλλά και σπάνιων συνεντεύξεων και ακόμη πιο υπέροχες ιστορίες, ανακαλύψεις, θησαυροί από το παρελθόν, κάτι που λατρέψαμε σε αυτό το περιοδικό από το πρώτο τεύχος.
«Ζωή με στυλ» πιστεύαμε τότε, πριν από 12 χρόνια, που όλοι αφελώς θεωρούσαμε πως ήμασταν κάποιοι άλλοι, πιο οικονομικά εύρωστοι, «ζωή με στυλ» εξακολουθούμε να πιστεύουμε και τώρα, έστω με διαφορετικό τρόπο. Πολλά άλλαξαν, αλλά εκείνο που δεν θα αλλάξει ποτέ σ’ αυτό το περιοδικό είναι να υποκλινόμαστε στην υψηλή ποιότητα ζωής, που δεν έχει να κάνει μόνο με γάμο σε σουίτα και γκράντε δεξίωση στο παρισινό Four Seasons, αλλά και με γάμο σε ξωκλήσι και ξυπόλυτο χορό στην ακροθαλασσιά, ούτε έχει να κάνει μόνο με «δείπνο τεσσάρων αστέρων» στο Alain Ducasse, αλλά και στην ταβέρνα «Ντομάτα», με φόντο τη Σαντορίνη. Στο LIFE&STYLE έχουν φιλοξενηθεί υπέροχα σπίτια –από καλυβάκια με στυλ ανά την Ελλάδα, έως πύργοι Ελλήνων στο εξωτερικό– το καθένα με το δικό του παράδεισο και το δικό του λάιφ στάιλ. Για εσάς, τους (πολλούς) φανατικούς συλλέκτες των τευχών μας, αρκεί ένα ξεφύλλισμα στα ελληνικά αφιερώματά μας, για να καταλάβετε τι εννοώ. Και βέβαια, αυτό που δεν θα αλλάξει είναι η ποιότητα του ελληνικού λόγου, χωρίς να μπασταρδεύουμε την ελληνική με την ξένη –κι ας αφήνουμε τον κάθε συνεντευξιαζόμενο να μιλάει με τη «δική του φωνή»– η ποιότητα των ιστοριών, το απαράμιλλο τρεχαλητό για την τέλεια φωτογραφία, ακόμα και τώρα που δουλεύουμε με συνθήκες μνημονίου. Αυτό είναι το δικό μας λάιφ στάιλ.
Στα πρώτα τεύχη, μου είχε έρθει «ουρανοκατέβατη» μια φωτογράφηση από τη Θεσσαλονίκη, με έναν συνεντευξιαζόμενο ο οποίος πόζαρε μπροστά σε μια πολυτελή BMW. Φυσικά, δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, πολύ απλά διότι πάντοτε νιώθαμε αποστροφή για την επίδειξη πλούτου.
Ειδικά τώρα στα δύσκολα –ή μάλλον στα πολύ δύσκολα– συσπειρωθήκαμε ακόμη περισσότερο και γεννούμε καινούριες και ανατρεπτικές ιδέες, για να αναπτερωθεί και το ηθικό όλων μας. Με αυτό το σκεπτικό επιλέξαμε το εξώφυλλο αυτού του μήνα, μεταφέροντας ένα αντιρατσιστικό μήνυμα για τα κιλά και το σύγχρονο πρότυπο αποστεωμένης ομορφιάς που δεν συμβαδίζουν ποτέ με την εξυπνάδα, την ουσιαστική ομορφιά και τα ταλέντα ενός ανθρώπου.
Αυτά κι άλλα πολλά κρύβονται μέσα στο παρεξηγημένο «λάιφ στάιλ» –ειδικά για τα έρημα ελληνικά περιοδικά– και κάθε ένα από αυτά τραβάει και τραβούσε πάντα το δικό του δρόμο, όπως καθένας μας έχει επιλέξει το δικό του τρόπο ζωής και είναι συνειδητοποιημένος και πιστός στις αρχές του μέχρι τέλους. Έχω διαλέξει συνειδητά να ανήκουμε στην πρώτη κατηγορία, υποστηρίζω τη ζωή με στυλ και καλαισθησία (η οποία δεν έχει να κάνει με την αγορά πανάκριβων ετικετών – εξάλλου συνδυάζονται άριστα τα «φτηνά» με τα «ακριβά», αρκεί να ξέρεις). Η καλαισθησία εκδηλώνεται κυρίως στους τρόπους, στην ηθική, στην πραγματική πλευρά αυτής της ζωής που ξέρει να ανατρέπει τα πάντα με σασπένς.
Δεν θα ξεχάσω τη φορά που έπιασα περιοδικό μόδας στα χέρια μου, ένα φιγουρίνι, σε πρόβα μοδίστρας της μητέρας μου. Ακίνητη κάθισα για δύο ολόκληρες ώρες, αφού με είχε ρουφήξει η μαγική τρύπα του νέου μυστηριώδους εντύπου που δεν ήταν βιβλίο, Μίκυ Μάους ή κάτι παρόμοιο. Ποτέ δεν είχα, έκτοτε, αρκετά χρήματα από το χαρτζιλίκι, όλα εξαφανίζονταν τη μαγική στιγμή που περνούσα μπροστά από ένα περίπτερο. Αστείρευτη η συλλογή μου, που φιλοξενήθηκε λόγω χώρου σε κάθε λογής αποθηκούλα, κρυφό ντουλάπι ή σκοτεινό υγρό υπόγειο. Ένας ολόκληρος θησαυρός διάφορων εποχών που πέρασαν και μας άλλαξαν όλους.
Μια ημέρα ενός ζεστού καλοκαιριού –ήμουν δεκατεσσάρων χρόνων– στο υπόγειο της γιαγιάς μου, που ήταν πάντα δέκα βαθμούς δροσερότερο, σε ξαφνική ανασκαφή ανακάλυψα μια μεγάλη κούτα με προκατοχικά χαρτονομίσματα (που έκτοτε αγνοούνται), παλιά κουμπιά, μια στοίβα Ντομινό και Ρομάντζο του ’50 και το γαμήλιο προσκλητήριο με τα εισιτήρια τρένου του ταξιδιού του μέλιτος των γονιών μου, με αναγραφόμενο έτος το 1958. Απ’ όλο το θησαυρό διασώθηκαν τα περιοδικά φυσικά και τα προσκλητήρια. Ήταν η πρώτη μέρα της συνειδητοποιημένης μου επαγγελματικής ζωής, η σθεναρή απόφαση μιας λεπτεπίλεπτης εφήβου πως κάποτε θα βάλει το όνομά της σε μια τέτοια «φυλλάδα του Σατανά», όπως έλεγε απαξιωτικά ο παππούς μου.
Ίσως κάτι να υποψιαζόταν από τότε, ως γηραιότερος, για το «λάιφ στάιλ», που άλλοι το αναθεματίζουν κι άλλοι το δημιουργούν για να ζωντανέψει ένα ωραίο όνειρο…
Nenhum comentário:
Postar um comentário